اثر خستگی ناشی از دویدن با شدت و مدت زمان مختلف بر تعادل مردان جوان

هدف تحقیق بررسی اثر دویدن با شدت و مدت زمان متفاوت بر تعادل ایستا و پویا پس از شدت­ها و مدت­های متفاوت دویدن بود. 15 مرد فوتبالیست (سن 98/0±66/21 سال، وزن kg77/6±45/68، قد cm 15/6 ±42/172) در تحقیق شرکت نمودند. ابتدا آزمون کانکانی و متغیرهای مربوط به فعالیت­های هوازی، بی­هوازی، ترکیبی، تناوبی بلند مدت و تناوبی فوق بیشینه اندازه گیری شد. سپس قبل و بعد از هر کدام از فعالیت‌های ورزشی آزمون تعادل Y، سیستم امتیازدهی خطای تعادل و میزان درک تلاش به عمل آمد. تحلیل واریانس با اندازه­گیری­های مکرر برای تحلیل داده­ها استفاده شد. نتایج اثر منفی معنی داری بر تعادل در وضعیت دوپا روی سطح سخت پس از فعالیت‌های ورزشی نشان نداد (p< 0.05). اما تعادل ایستا روی سطح سخت و نرم در وضعیت تک پا و دوپا در یک خط بعد از تمامی فعالیت­های ورزشی کاهش یافت (p< 0.05) و این کاهش بعد از فعالیت­های بی­هوازی، ترکیبی و تناوبی فوق بیشینه مشاهده شد(p< 0.05). تعادل پویا در هر سه جهت آزمون تعادلی Y پس از فعالیت­های ورزشی کاهش یافت و بیشترین کاهش در جهت قدامی پس از فعالیت بی­هوازی مشاهده شد (p< 0.05). بنابراین، در ارزیابی تعادل جهت بررسی عملکرد ورزشی یا کاربرد درمانی باید اثر شدت و مدت فعالیت­های ورزشی و شرایط ارزیابی تعادل مورد توجه قرار گیرد.